ویولن:
ساز زهی-آرشهای، کوچک ترین ساز این دسته، که برای نواختن روی شانه چپ قرار می گیرد و به کمک آرشه که در دست راست نوازنده است نواخته میشود. سیم های ویولن قبلا از روده گوسفند ساخته میشد. امروز در سیمهای بمتر، بر روی روده سیم فلزی نازکی می پیچید و در سیمهای زیرتر از مفتول فلزی تنها استفاده میشود.
سیمهای ویولون، از زیرترین تا بم ترین سیم، به ترتیب پایین کوک میشوند.
«می» (سیم اول)، «لا» (سیم دوم)، «ر» (سیم سوم)، «سل» (سیم چهارم). بنابراین اصوات سیم ها نسبت به یکدیگر، به ترتیب فاصله پنجم را تشکیل می دهند.
وسعت صدای ویولون از این قرار است:
در این وسعت صدا، ویولن قادر است تمام فواصل کروماتیک غربی و فواصل کروماتیک مخصوص موسیقی ایرانی و هر موسیقی دیگر را حاصل کند، به شرط آنکه گوش نوازنده در تشخیصشان استاد باشد.
ویولون سازی تکنواز و همنواز است. عضو مهم، چه در ارکسترهای کوچک (حتی دو تا سه نوازنده) و چه در ارکسترهای بزرگ (ارکستر سمفونیک) به شمار میرود.